Over mij
In 1983 werd ik geboren op een boerderij in Eerbeek. Altijd was ik in de weer met de dieren; kippen, hond, katten, paarden, ganzen, noem het maar op.
Op een sportclub zat ik niet. Met mijn pony Beer naar de ponyclub op zondagochtend, dat was voldoende voor mij.
Later kwam mijn eerste paard, Karita, waar ik mee naar de rijvereniging ging. Karita was, zoals we dat toen noemden, een ‘moeilijk paard’. Meteen in het begin stijgerde ze veelvuldig. Mijn instructrice leerde mij om haar dan met de achterkant van mijn zweepje tussen haar oren te slaan. En dat hielp. Ze steigerde niet meer…..
Na mijn studie in Nijmegen kwam Celvin kwam op mijn pad, in eerste instantie als mijn bijrijdpaard.
Celvin deed ook niet zomaar wat ik hem vroeg. Hij was absoluut niet voorwaarts, heel erg in zichzelf, en kon uit het niets ontploffen. Hij stond bekend als ‘gevaarlijk paard’. Ik dacht dat ik dat wel aankon, maar nee, we hebben tot twee keer toe een ongeluk gehad.
Iets zei met dat ik het dit keer anders diende aan te pakken. Niet met een zweep, schreeuwen, duwen en trekken. Maar hoe dan wel?
Ik heb zo’n beetje alle Natural Horsemanship methoden geprobeerd. Uiteindelijk ben ik gaan onderzoeken waarom de meeste methoden niet werken bij sensibele paarden en ben ik er achter gekomen wat wel werkt. Namelijk, het gebruiken van mijn intuïtie. En dat kan jij ook leren.
Mijn passie
Het is mijn passie om anderen te helpen die tegen hetzelfde probleem aanlopen. Ik weet namelijk precies hoe je je voelt en wat je gedachtes zijn; wat is er toch met mijn paard aan de hand, hoe kan ik hem helpen, wat doe ik verkeerd? Moet ik strenger zijn of moet ik juist meer toestaan? Heeft mijn paard pijn? Allemaal vragen die ik ook heb gehad. Oftwel; je bent radeloos, je zit met je handen in het haar.
Er zijn een aantal dingen die mijn leven zinvol maken; blije paarden en baasjes die meer en meer in verbinding komen met hun paard. Ohja, en goede koffie :).
In mijn werk tref ik vaak paarden die in zichzelf gekeerd zijn; de ogen staan triest, rimpels boven de ogen, het hoofd hangt. De ‘joie de vivre’ is weg, bij zo’n paard. Hoe gaaf is het dan, als dat paard met opgeheven hoofd, vol trots, met een glans over de ogen, weer de wei in galoppeert? Iets anders kan mij niet gelukkiger maken.
Of een paard dat helemaal strak staat van de spanning. Het lijf is hard, het rijden gaat slecht of is überhaupt niet mogelijk. Een vallend blaadje is al reden tot paniek. Naar les gaan is geen optie, want laden is natuurlijk al helemaal niet te doen. Hoe mooi is het, om, samen met de eigenaar, weer terug te komen in die ontspanning. Aarden. Verbinding met elkaar. Vertrouwen. Dat is mijn passie.
Wat doe ik?
Sommige mensen noemen mij paardenfluisteraar. Zo zou ik het niet willen noemen. Het zijn eerder de paarden die fluisteren, niet ik. De paarden die het zachtst fluisteren zijn doorgaans de paarden met de grootste problemen. Ze voelen zich niet gezien, gehoord en hebben ook de hoop opgegeven dat er nog geluisterd gaat worden.
In een behandeling begin ik daarom altijd met veiligheid en vertrouwen. Want dat is vaak weg bij deze paarden. Als het paard ontspant, dan ontstaat er ruimte voor communicatie. Dan vertelt het paard mij wat het probleem is; of er pijn is, een trauma, misschien verdriet.
Vanuit deze ‘staat van zijn’ kan het paard dit loslaten. En dat is geweldig, iedere keer geniet ik daar weer van. Het paard wordt meer zichzelf, gaat ‘staan’, wordt zachter, kan weer paard zijn.
Soms gaat dit niet geheel vanzelf, en zal ik je tijdens de sessie vragen je paard te helpen. Samen, in connectie lukt het dan vaak wel. Hoe mooi is dat?