Tijdens mijn zoektocht werd ik me bewust dat ik het in een andere richting diende te zoeken. Mijn doel was namelijk al lang niet meer ‘mijn paard laten doen wat ik wil’. Ik wilde dat hij happy was, en dat ik gewoon een rondje met hem kon wandelen, en dat hij het leuk zou vinden in plaats van eng. Want zelfs dat lukte op een gegeven moment niet meer.
Die andere richting heb ik gevonden. Door hem zijn stem weer terug te geven, zodat gelijkwaardige communicatie kon ontstaan. Door alle regels ( je moet je paard de baas zijn, wie beweegt bepaalt, enzovoorts) uit de paardenwereld te doorbreken.
Door hem de behandelingen te geven die hij nodig had (ik was inmiddels therapeut), zodat hij zijn angst, stress en trauma’s kon loslaten. Door aan mijzelf te werken, en dichter bij mijn ware zelf, en mijn ware gevoelens te komen. Door te ontdekken dat ik zelf ook vluchtte voor mijn gevoel, net als hij.
Ik ben het universum ontzettend dankbaar dat we elkaar gevonden hebben. Ook al was het niet altijd leuk.